Voor mijn internetaansluiting heb ik een fixnummer aangesloten. Van beide diensten betaal ik jaarlijks de rekening. Voor de telefoon betaal ik 125 euro gewoon voor de lijn. Er zitten geen gesprekskosten bij. Ik kan dus niet bellen zonder een toegoedkaart. Maar ik kan wel gebeld worden. Dit jaar ben ik weer netjes op tijd mijn rekening gaan betalen. Bij de balie keek de meneer even in het systeem. Ik betaalde eerste internetskosten vervolgens heb ik de telefoonnota gegevn maar de meneer zei dat volgens het systeem deze al was betaald.
Ik snapte er niks van. Ik zei tegen die meneer; 'sorry, maar ik heb het niet betaald dus kijk aub nog even goed '. Maar de meneer bleef erbij dat het al was betaald. Ik vroeg wie het dan betaald had maar dat kon hij niet zien dus dat wist hij niet. Nou ja dacht ik, betaald is betaald. Thuis vertelde ik dit aan mijn man. Hij zei : 'je bent ook gek door te vragen wie het betaald heeft, het is betaald dus klaar'. Ik zei; 'ja maar we hebben het niet betaald ! ' Hij zei; 'nou ja, het kan gebeuren dat het systeem een fout maakt. Puur geluk voor jou. Wees blij met het cadeau dat het systeem jou geeft deze keer'. Ik zei; 'nou ik hoop dat ze dat vaker doen'.
Twee maanden later, oeps!, ik kan niet meer internetten. Wat is er nou gebeurd, ? Geen verbinding de hele dag. Ik dacht even bellen en mijn toegoedkaart gepakt. Ik probeerde het eerste nummer te draaien maar hoorde : neem aub contact op met onze agent, je hebt de rekening niet betaald ! Wat hoor ik nou ? Ik ben direct naar de winkel gegaan met de 125 euro en verteld over wat er gebeurd was. Oké, die mevrouw wil wel even kijken. Na enkele minuten zei ze; 'ja je bent te laat met betalen dus er komt wel 40 euro boete bij !!!'.
Ik zei: ' wat, ik heb je net verteld wat er gebeurd was, ik heb die dag ook internetkosten betaald. Je collega keek echt goed en zei dat het betaald was. Hij kan natuurlijk geen geld van me aannemen als zijn systeem aangeeft dat de rekening al betaald is. Dit kan gewoon niet'. Ze zei : 'ja mevrouw , ik kan je niet helpen . Wil je nu even betalen of wat wordt het ?'
Tja , ik heb het betaald en dacht wat een bedrog. Ik weet zeker dat ze dit doen om op die manier meer geld binnen te halen. Thuis vertelde ik aan mijn man het verhaal hij zei : 'hoe kunnen ze, dat is puur bedrog! ' Ik zei: ' nee, het is puur geluk zoals je dat noemde maar niet voor ons maar voor hun.....'.
Nou het zal me in ieder geval niet meer overkomen weet ik nu !
groetjes uit Marokko van Khadija !
maandag 24 mei 2010
zaterdag 13 maart 2010
Familieziek
Mijn moeder gebruikte vroeger wel eens het woord "familieziek". Als je dat lekkerlijk zou nemen zou dat betekenen dat je ziek van familie zou worden. Haar betekenis echter was heel anders. Wanneer ze iemand familieziek noemde bedoelde ze dat iemand nogal gek was op zijn of haar familie en graag de contacten goed onderhield. Voor haar was dat nog altijd niet erg positief want mijn moeder had niet zoveel op met de familie. En daardoor ben ik haast familieloos. Niet helemaal echt natuurlijk maar zo voelt het wel. Ik heb slechts met enkele familieleden contact en dan ook niet eens dagelijks. Ik ben daar in Nederland lang niet alleen in. De tijd waarin broers, zussen, ooms, tantes, neven en nichten op alle verjaardagsfeesten bij elkaar kwamen is in veel families allang voorbij. Soms wordt dit nog wel eens gecompenseerd met een zogenaamde familiereunie. En daar spreekt iedereen dan uit hoe jammer het eigenlijk is dat je elkaar toch niet wat vaker ziet en de belofte om dat het komende jaar, tot aan de volgende reunie, toch echt anders aan te pakken. In de praktijk komt daar dan weer vaak niks van.
Hoe anders is het toch gesteld met de familiebanden in Marokko. Familie is belangrijk en er kan geen feest of belangrijke gebeurtenis voorbij gaan of je ziet de hele familie. Familie is ook altijd welkom. Op elk tijdstip en ze mogen blijven zolang ze willen. En er wordt heel goed voor ze gezorgd. Alles wordt uit de kast getrokken om de familie zich welkom te laten voelen. Gastvrijheid met een grote G dus. En zit je in de problemen zal je naaste familie altijd proberen je te helpen en doen wat ze kunnen. Daar ben je familie voor.
Als ik Khadija in Marokko bezoek voelt dat als een warm bad. Ik ontmoet dan ook altijd wel enkele familieleden die me allemaal duidelijk maken hoe welkom ik ben. Ik ben dan een beetje jaloers op het hebben van familie en vind mijn gebrek aan familie dan wel een beetje sneu. Khadija zegt dat zij mijn familie is. En hoewel dat natuurlijk niet echt zo is laat ik me dat graag aanleunen. Wie zou er nou geen zus willen als Khadija !
groetjes van Conny
woensdag 10 maart 2010
Een droom in duigen.....
Hamid is een vriend van mijn man. Hij is een jaar of 45 . Hij heeft een gezin met 4 kinderen en was eigenaar en chauffeur van een vrachtwagen. Daar verdiende hij goed mee. Het is wel een zware baan want er geldt maar één regel : geen werk, geen geld !
Hamid hoopte op een betere toekomst met meer zekerheid. En waar kun je dat vinden ? In Spanje; de droom van iedere man /vrouw hier ! Dus heeft hij eindelijk de weg gevonden naar Spanje namelijk via een smokkelaar.
Hij betaalde er 600 euro voor om vervolgens in een bootje te stappen. Een bootje vol lotgenoten die hetzelfde zoeken. Drie dagen zou de reis duren. Hij mocht niks meenemen want het bootje zou geen zware bagage aan kunnen . Bovendien moet je altijd bereid zijn te vluchten als je betrapt wordt. Ik vraag me dan af waar naar toe vluchten als ze midden in de zee betrapt worden ?
Hamid verkocht zijn vrachtwagen om wat geld aan zijn gezin achter te laten en om zelf wat mee te nemen voor de eerste weken dacht hij want hij zal gelijk werk vinden . Hij zag op tegen de reis maar hij had het ervoor over. Een man moet alles proberen en kunnen vindt hij. De werkelijkheid is bitter, Hamid kwam aan en ging bij familie, logeren . Hij merkte al snel dat dat niet te lang mocht gaan duren. Heel anders dan logeren bij familie in Marokko waar niemand je ooit zal laten merken dat ook maar iets teveel is. Hij heeft een aantal vrienden bezocht en om advies gevraagd hoe het verder aan te pakken. Ze adviseerden hem een adres te nemen bij iemand en een advocaat in de arm te nemen om hem bij te staan een verblijfsvergunning te krijgen. De vader van Hamid had ten tijde van de Spaanse kolonie een Spaanse identiteitskaart en blijkbaar kun je op grond daarvan als je langer dan 3 jaar in Spanje woont een verblijfsvergunning krijgen. Zo gezegd zo gedaan en in tussentijd werkte hij op het land onder slechte omstandigheden en zwaar onderbetaald omdat hij natuurlijk geen vergunning had.
Na twee jaar wachten heeft hij het opgegeven mede ook door de crisis die Spanje enorm getroffen heeft. Hij is nu terug met zoveel spijt van alles wat hij kwijt is : zijn vrachtwagen en de twee verloren jaren. Het lijkt voor hem dat er twee jaar van zijn leven tussenuit zijn.
Hamid is een van de vele voorbeelden hier en het ergste is dat je de anderen er niet van kunt overtuigen niet dezelfde weg te nemen. Nee zeggen ze, ik kan het beter, ik moet alleen daar aankomen.
De overheid en de media geven nu veel aandacht aan het fenomeen. Laatst waren er nog een paar tv reportages over gemaakt in Spanje en Italië waar er werd gepraat met jongeren daar en waar hun leefomstandigheden werden gefilmd. Het is echt genant dat te zien, vooral omdat ze ook aangeven dat ze het zo zwaar hebben maar niet durven terug te komen omdat ze al van alles verkocht hebben om daar heen te gaan . Het is gewoon heel triest als je hoort van hun familie dat ze maar geduld moeten hebben en dat ze moeten blijven waar ze zijn. Ze krijgen dus geen steun als ze terug komen. Hamid zei : ik heb mijn oren en mijn ogen gesloten, Ik heb niemand verteld van mijn plan. Hij zegt ook dat hij nu veel kritiek krijgt op zijn terugkeren maar dat zal snel overgaan. Nu moet hij weer opnieuw beginnen . Dat zal zeker niet makkelijk zijn .
Italie heeft een instituut die dat soort mensen helpt, ze geven ze steun bij het plannen van de terugkeer door aanmoedigingsgesprekken. En als ze bereid zijn terug te keren krijgen ze een ticket en worden ze vervoerd naar het vliegveld. Terug in Marokko aangekomen moeten ze naar Rabat waar ze vervolgens van het instituut een bedrag van 1000 euro krijgen om een nieuwe start te maken. Tot nu toe hebben 30 mensen gebruik gemaakt van de dienst . De directeur van het instituut vertelde dat het zo moeilijk is voor die mensen om die stap te zetten, terwijl ze vrijwel allemaal aangeven dat ze het beter hadden in Marokko en graag zouden terugkeren.
Naar Spanje gaan ze met een bootje en naar Italië gaan ze met een gekocht werkcontract . Een contract kost 5500 tot 6000 euro.
Wat mij wel opvalt is dat Nederland absoluut niet in trek is. Dus goed gedaan politiek Den Haag. De deur is heel goed dicht. Houden zo zou ik zeggen want zoals je leest wordt daar veel ellende mee bespaard.
groetjes uit Marokko van Khadija
Hamid hoopte op een betere toekomst met meer zekerheid. En waar kun je dat vinden ? In Spanje; de droom van iedere man /vrouw hier ! Dus heeft hij eindelijk de weg gevonden naar Spanje namelijk via een smokkelaar.
Hij betaalde er 600 euro voor om vervolgens in een bootje te stappen. Een bootje vol lotgenoten die hetzelfde zoeken. Drie dagen zou de reis duren. Hij mocht niks meenemen want het bootje zou geen zware bagage aan kunnen . Bovendien moet je altijd bereid zijn te vluchten als je betrapt wordt. Ik vraag me dan af waar naar toe vluchten als ze midden in de zee betrapt worden ?
Hamid verkocht zijn vrachtwagen om wat geld aan zijn gezin achter te laten en om zelf wat mee te nemen voor de eerste weken dacht hij want hij zal gelijk werk vinden . Hij zag op tegen de reis maar hij had het ervoor over. Een man moet alles proberen en kunnen vindt hij. De werkelijkheid is bitter, Hamid kwam aan en ging bij familie, logeren . Hij merkte al snel dat dat niet te lang mocht gaan duren. Heel anders dan logeren bij familie in Marokko waar niemand je ooit zal laten merken dat ook maar iets teveel is. Hij heeft een aantal vrienden bezocht en om advies gevraagd hoe het verder aan te pakken. Ze adviseerden hem een adres te nemen bij iemand en een advocaat in de arm te nemen om hem bij te staan een verblijfsvergunning te krijgen. De vader van Hamid had ten tijde van de Spaanse kolonie een Spaanse identiteitskaart en blijkbaar kun je op grond daarvan als je langer dan 3 jaar in Spanje woont een verblijfsvergunning krijgen. Zo gezegd zo gedaan en in tussentijd werkte hij op het land onder slechte omstandigheden en zwaar onderbetaald omdat hij natuurlijk geen vergunning had.
Na twee jaar wachten heeft hij het opgegeven mede ook door de crisis die Spanje enorm getroffen heeft. Hij is nu terug met zoveel spijt van alles wat hij kwijt is : zijn vrachtwagen en de twee verloren jaren. Het lijkt voor hem dat er twee jaar van zijn leven tussenuit zijn.
Hamid is een van de vele voorbeelden hier en het ergste is dat je de anderen er niet van kunt overtuigen niet dezelfde weg te nemen. Nee zeggen ze, ik kan het beter, ik moet alleen daar aankomen.
De overheid en de media geven nu veel aandacht aan het fenomeen. Laatst waren er nog een paar tv reportages over gemaakt in Spanje en Italië waar er werd gepraat met jongeren daar en waar hun leefomstandigheden werden gefilmd. Het is echt genant dat te zien, vooral omdat ze ook aangeven dat ze het zo zwaar hebben maar niet durven terug te komen omdat ze al van alles verkocht hebben om daar heen te gaan . Het is gewoon heel triest als je hoort van hun familie dat ze maar geduld moeten hebben en dat ze moeten blijven waar ze zijn. Ze krijgen dus geen steun als ze terug komen. Hamid zei : ik heb mijn oren en mijn ogen gesloten, Ik heb niemand verteld van mijn plan. Hij zegt ook dat hij nu veel kritiek krijgt op zijn terugkeren maar dat zal snel overgaan. Nu moet hij weer opnieuw beginnen . Dat zal zeker niet makkelijk zijn .
Italie heeft een instituut die dat soort mensen helpt, ze geven ze steun bij het plannen van de terugkeer door aanmoedigingsgesprekken. En als ze bereid zijn terug te keren krijgen ze een ticket en worden ze vervoerd naar het vliegveld. Terug in Marokko aangekomen moeten ze naar Rabat waar ze vervolgens van het instituut een bedrag van 1000 euro krijgen om een nieuwe start te maken. Tot nu toe hebben 30 mensen gebruik gemaakt van de dienst . De directeur van het instituut vertelde dat het zo moeilijk is voor die mensen om die stap te zetten, terwijl ze vrijwel allemaal aangeven dat ze het beter hadden in Marokko en graag zouden terugkeren.
Naar Spanje gaan ze met een bootje en naar Italië gaan ze met een gekocht werkcontract . Een contract kost 5500 tot 6000 euro.
Wat mij wel opvalt is dat Nederland absoluut niet in trek is. Dus goed gedaan politiek Den Haag. De deur is heel goed dicht. Houden zo zou ik zeggen want zoals je leest wordt daar veel ellende mee bespaard.
groetjes uit Marokko van Khadija
zondag 17 januari 2010
Onze reizen voor 2010
Momenteel werkt Joyce aan de site onder andere om de nieuwe data voor de reizen 2010 erop te zetten. Maar ik zet ze lekker alvast hier ook neer.
Planning reizen 2010
19 feb. - 28 feb
19 maart – 28 maart
9 april – 18 april
30 april – 9 mei
21 mei – 30 mei
11 juni – 20 juni
17 sept – 26 sept
15 okt – 24 okt
5 nov – 14 nov
10 dec - 19 dec
Natuurlijk zijn andere data ook mogelijk ! Wij komen graag aan de wensen van onze gasten tegemoet. Vanwege de warmte organiseren we geen reizen in de maanden juli en augustus. En ook tijdens de Ramadan doen we geen reizen. Reizen kunnen al vanaf 2 personen doorgaan ! Zegt het voort, zegt het voort !!
groetjes van Conny
dinsdag 5 januari 2010
Je kunt het dak op !
Kerstnacht 2009. Na de hevige sneeuwval in de week daarvoor hebben we kerstnacht doorgebracht met 2 emmertjes in onze slaapkamer. Eentje voor het bed en eentje naast het bed. Waarschijnlijk zijn er wat naden van het mastiek gaan wijken door de zware sneeuw. En toen dat allemaal ging dooien kon het door de kieren heen sijpelen onze slaapkamer in. Een doek in de emmer scheelt aanzienlijk; je hoeft dan niet de hele nacht naar het getik in de emmer te luisteren.
De dagen daarna is Marius gewapend met smeersel en gereedschap het dak opgegaan. Wat fijn trouwens die klusmarkten die gewoon open zijn op tweede kerstdag. En ook nog met korting natuurlijk om de klantjes te lokken. Ik vond het maar niks, Marius zo op het dak. Maar ja, ik heb dan ook nogal last van hoogtevrees. Nu is het afwachten of de aanpak heeft geholpen want inmiddels ligt er weer een pak sneeuw op.
Over daken gesproken; wat doen ze dat met die platte daken in Marokko toch veel handiger. Ieder Marokkaans huis heeft een dakterras bovenop het huis. Niet om lekker op te zonnen want daar houden de meeste Marokkanen helemaal niet van maar gewoon om je was te drogen en eventueel nog wat kippen op te houden. Toen we bij Khadija en Houcin op bezoek waren hebben we wel een keer thee gedronken op hun dakterras. Voor de gelegenheid had Houcin het terras aangekleed met wat stoelen en een tafel. Misschien was dit voor Khadija en Houcin ook wel de allereerste keer met gasten thee drinken op hun eigen dakterras.
Nu is het natuurlijk ook zo dat, zeker in het zuidelijke deel van Marokko, het vaak ook veel te warm is op het dakterras en er van “lekker” zonnen geen sprake kan zijn tenzij je het record zonnesteek oplopen wilt verbreken. Maar ik blijf het handig vinden zo'n terras ter grootte van je huis.
In Griekenland vertelde een gids me eens dat na het bouwen van een huis nog jaren de betonijzers uit het dak blijven steken zodat het lijkt alsof het huis nog verder afgemaakt moet worden. Dit om zo te ontkomen aan de belasting die de bewoners moeten gaan betalen zodra hun huis helemaal af is. Het ziet er niet echt gezellig uit natuurlijk, van die ijzeren staven uit je dak, maar wat maakt het uit als je nog een tijdje kunt ontkomen aan onroerendgoedbelasting En op het dak zitten doen Grieken volgens mij ook niet graag !
Iedereen een goed, gezond en gelukkig 2010 !!
Abonneren op:
Posts (Atom)