Familieziek

Mijn moeder gebruikte vroeger wel eens het woord "familieziek". Als je dat lekkerlijk zou nemen zou dat betekenen dat je ziek van familie zou worden. Haar betekenis echter was heel anders. Wanneer ze iemand familieziek noemde bedoelde ze dat iemand nogal gek was op zijn of haar familie en graag de contacten goed onderhield. Voor haar was dat nog altijd niet erg positief want mijn moeder had niet zoveel op met de familie. En daardoor ben ik haast familieloos. Niet helemaal echt natuurlijk maar zo voelt het wel. Ik heb slechts met enkele familieleden contact en dan ook niet eens dagelijks. Ik ben daar in Nederland lang niet alleen in. De tijd waarin broers, zussen, ooms, tantes, neven en nichten op alle verjaardagsfeesten bij elkaar kwamen is in veel families allang voorbij. Soms wordt dit nog wel eens gecompenseerd met een zogenaamde familiereunie. En daar spreekt iedereen dan uit hoe jammer het eigenlijk is dat je elkaar toch niet wat vaker ziet en de belofte om dat het komende jaar, tot aan de volgende reunie, toch echt anders aan te pakken. In de praktijk komt daar dan weer vaak niks van.

Hoe anders is het toch gesteld met de familiebanden in Marokko. Familie is belangrijk en er kan geen feest of belangrijke gebeurtenis voorbij gaan of je ziet de hele familie. Familie is ook altijd welkom. Op elk tijdstip en ze mogen blijven zolang ze willen. En er wordt heel goed voor ze gezorgd. Alles wordt uit de kast getrokken om de familie zich welkom te laten voelen. Gastvrijheid met een grote G dus. En zit je in de problemen zal je naaste familie altijd proberen je te helpen en doen wat ze kunnen. Daar ben je familie voor.

Als ik Khadija in Marokko bezoek voelt dat als een warm bad. Ik ontmoet dan ook altijd wel enkele familieleden die me allemaal duidelijk maken hoe welkom ik ben. Ik ben dan een beetje jaloers op het hebben van familie en vind mijn gebrek aan familie dan wel een beetje sneu. Khadija zegt dat zij mijn familie is. En hoewel dat natuurlijk niet echt zo is laat ik me dat graag aanleunen. Wie zou er nou geen zus willen als Khadija !

groetjes van Conny

Een droom in duigen.....

Hamid is een vriend van mijn man. Hij is een jaar of 45 . Hij heeft een gezin met 4 kinderen en was eigenaar en chauffeur van een vrachtwagen. Daar verdiende hij goed mee. Het is wel een zware baan want er geldt maar één regel : geen werk, geen geld !
Hamid hoopte op een betere toekomst met meer zekerheid. En waar kun je dat vinden ? In Spanje; de droom van iedere man /vrouw hier ! Dus heeft hij eindelijk de weg gevonden naar Spanje namelijk via een smokkelaar.
Hij betaalde er 600 euro voor om vervolgens in een bootje te stappen. Een bootje vol lotgenoten die hetzelfde zoeken. Drie dagen zou de reis duren. Hij mocht niks meenemen want het bootje zou geen zware bagage aan kunnen . Bovendien moet je altijd bereid zijn te vluchten als je betrapt wordt. Ik vraag me dan af waar naar toe vluchten als ze midden in de zee betrapt worden ?
Hamid verkocht zijn vrachtwagen om wat geld aan zijn gezin achter te laten en om zelf wat mee te nemen voor de eerste weken dacht hij want hij zal gelijk werk vinden . Hij zag op tegen de reis maar hij had het ervoor over. Een man moet alles proberen en kunnen vindt hij. De werkelijkheid is bitter, Hamid kwam aan en ging bij familie, logeren . Hij merkte al snel dat dat niet te lang mocht gaan duren. Heel anders dan logeren bij familie in Marokko waar niemand je ooit zal laten merken dat ook maar iets teveel is. Hij heeft een aantal vrienden bezocht en om advies gevraagd hoe het verder aan te pakken. Ze adviseerden hem een adres te nemen bij iemand en een advocaat in de arm te nemen om hem bij te staan een verblijfsvergunning te krijgen. De vader van Hamid had ten tijde van de Spaanse kolonie een Spaanse identiteitskaart en blijkbaar kun je op grond daarvan als je langer dan 3 jaar in Spanje woont een verblijfsvergunning krijgen. Zo gezegd zo gedaan en in tussentijd werkte hij op het land onder slechte omstandigheden en zwaar onderbetaald omdat hij natuurlijk geen vergunning had.
Na twee jaar wachten heeft hij het opgegeven mede ook door de crisis die Spanje enorm getroffen heeft. Hij is nu terug met zoveel spijt van alles wat hij kwijt is : zijn vrachtwagen en de twee verloren jaren. Het lijkt voor hem dat er twee jaar van zijn leven tussenuit zijn.
Hamid is een van de vele voorbeelden hier en het ergste is dat je de anderen er niet van kunt overtuigen niet dezelfde weg te nemen. Nee zeggen ze, ik kan het beter, ik moet alleen daar aankomen.
De overheid en de media geven nu veel aandacht aan het fenomeen. Laatst waren er nog een paar tv reportages over gemaakt in Spanje en Italië waar er werd gepraat met jongeren daar en waar hun leefomstandigheden werden gefilmd. Het is echt genant dat te zien, vooral omdat ze ook aangeven dat ze het zo zwaar hebben maar niet durven terug te komen omdat ze al van alles verkocht hebben om daar heen te gaan . Het is gewoon heel triest als je hoort van hun familie dat ze maar geduld moeten hebben en dat ze moeten blijven waar ze zijn. Ze krijgen dus geen steun als ze terug komen. Hamid zei : ik heb mijn oren en mijn ogen gesloten, Ik heb niemand verteld van mijn plan. Hij zegt ook dat hij nu veel kritiek krijgt op zijn terugkeren maar dat zal snel overgaan. Nu moet hij weer opnieuw beginnen . Dat zal zeker niet makkelijk zijn .
Italie heeft een instituut die dat soort mensen helpt, ze geven ze steun bij het plannen van de terugkeer door aanmoedigingsgesprekken. En als ze bereid zijn terug te keren krijgen ze een ticket en worden ze vervoerd naar het vliegveld. Terug in Marokko aangekomen moeten ze naar Rabat waar ze vervolgens van het instituut een bedrag van 1000 euro krijgen om een nieuwe start te maken. Tot nu toe hebben 30 mensen gebruik gemaakt van de dienst . De directeur van het instituut vertelde dat het zo moeilijk is voor die mensen om die stap te zetten, terwijl ze vrijwel allemaal aangeven dat ze het beter hadden in Marokko en graag zouden terugkeren.
Naar Spanje gaan ze met een bootje en naar Italië gaan ze met een gekocht werkcontract . Een contract kost 5500 tot 6000 euro.
Wat mij wel opvalt is dat Nederland absoluut niet in trek is. Dus goed gedaan politiek Den Haag. De deur is heel goed dicht. Houden zo zou ik zeggen want zoals je leest wordt daar veel ellende mee bespaard.

groetjes uit Marokko van Khadija