Zoals het klokje thuis tikt............

Op vrijdagmorgen om 10.00 uur werd ik gebeld door de secretaris generaal van de gemeente . Hij heeft een uitnodiging bestemd voor mij ontvangen van de vereniging Anagil (palmbomen) waaruit blijkt dat ik ben uitgenodigd als wethouder van sociale zaken cultuur en sport om de jaarlijkse bijeenkomst van Dichters bij te wonen. Deze bijeenkomst duurt 3 dagen en start nog dezelfde dag. Nogal laat vind ik maar ja, zo druk heb ik het nu ook weer niet op dit moment dus het geeft niet. Bovendien houd ik erg van poëzie dus wil ik er graag naar toe. Natuurlijk zeur ik nog wel even over het feit dat ik zo laat de uitnodiging krijg want je moet nooit laten merken dat je het niet druk hebt want voor je het weet stuurt de burgemeester je naar alle bijeenkomsten waar hij zelf geen tijd of zin in heeft.

Mijn zwager Rachid die raadslid is besloot om met mij mee te gaan naar de bijeenkomst die om 18.00 uur zou beginnen. Ik vond 18.00 uur wel een vreemde tijd omdat dit de gebedstijd is. “Houden ze daar dan geen rekening mee” vroeg ik aan Rachid. “als we iets organiseerden in Nederland hielden we daar altijd rekening mee zodat dat geen belemmering voor mensen zou vormen om te komen”. Rachid was hierover stomverbaasd en had moeite dit te geloven ! Nu wilde ik zelf graag nog even bidden maar was bang dat we te laat zouden komen. Rachid lachte me uit en zei; “we komen niet te laat, we zullen juist heel vroeg zijn, let maar op. Je hebt dus tijd genoeg”.

Daar aangekomen om 18.30 uur werden we welkom geheten door de voorzitter van de organiserende vereniging. Hij was zeer vereerd dat wij waren gekomen omdat veel genodigden het hadden laten afweten. Deze bijeenkomst viel namelijk samen met een andere belangrijke gebeurtenis; de herdenking van de groene mars ter bevrijding van de Sahara op 6 november 1975 waar de koning jaarlijks een toespraak houdt.
We waren zoals Rachid al had voorspeld aan de vroege kant maar ik heb nog steeds moeite met omschakelen. In Nederland hield ik me altijd heel strikt aan de afspraken en hier gaat dat toch een beetje anders. Ik moet leren functioneren in een cultuur waar men zegt : bhal 5 uur bhal 6 uur ( 5 uur is hetzelfde als 6 uur ). Dat valt niet mee want ik zelf houd ik er ook meer van om te houden aan afspraken. Voor de duidelijkheid vraag ik dan ook aan de voorzitter hoe laat het afgelopen zal zijn. “Rond 21.00 uur”, zegt hij.

We werden begeleid naar binnen waar we voorin op aparte stoelen mogen plaatsnemen . Maar waar zijn de dichters, deelnemers en gasten? Er zijn nog maar stuk of 10 mensen aanwezig. Ook de organisatoren zijn nog bezig met het één en andere te regelen. “En jij dacht dat je laat was” zei Rachid nog. Ja dus en het ergste vind ik nog dat de organisatoren nog niet klaar zijn om te beginnen. Maar ja, Bhal bhal hè ! Een van de organisatoren kwam nog even excuses maken maar je kunt dan ook niet eerlijk zeggen wat je denkt. Dus gewoon lachen en zeggen mashi moshkil ( geen probleem) . Rond 19.30 uur gaat het dan eindelijk van start. In het woord vooraf worden Rachid en ik nog een paar keer genoemd waarin we uitgebreid worden bedankt voor onze aanwezigheid. Dan mogen eindelijk de dichters het podium op om voor te dragen uit eigen werk. Sommigen bekend en sommigen nog onbekend. Niet alle dichters hebben ook al een bundel kunnen uitgeven. Meestal is het gebrek aan financiële middelen daarvan de oorzaak. De gedichten gaan over de meest uiteenlopende onderwerpen en de voordrachten zijn erg mooi afgewisseld met muziek. Maar ja, het zijn 10 dichters en allemaal nemen ze de tijd. En natuurlijk hun kans ! Hoewel ik het allemaal even prachtig vind is het ook wel erg uitputtend en duurt het maar voort. Het was natuurlijk al lang 21.00 uur geweest maar als gezicht van de gemeente kun je natuurlijk niet zomaar opstappen. ( geen punt hoor:bhal bhal....) En om 23.20 uur, nadat ik nog even commentaar had moeten geven voor televisie konden we dan eindelijk naar huis. De voorzitter smeekt me nog om absoluut niet de volgende bijeenkomst de volgende dag te vergeten om 16.00 uur. “Hoe laat is die afgelopen?” vraag ik, Hij lacht en zegt “18.00 uur, echt”. Ik beloof te komen maar zeg er wel gelijk bij dat ik maar kan tot 18.00 uur.

Op zaterdag stapte ik keurig op tijd het hotel binnen waar deze de volgende bijeenkomst zou worden gehouden. Ze hebben daar een zaal gehuurd waar veel jongeren aanwezig zijn die hebben meegedaan aan een wedstrijd voor poëzie. Wederom wordt er veel voorgelezen en voorgedragen en blijft het maar duren. Omdat het einde niet in zicht leek te komen stapte ik toch maar op 18.00 uur op op de voet gevolgd door de voorzitter die me liet beloven ook de volgende dag aanwezig te zullen zijn. “Om 18.00 uur begint het en het duur tot 21.00 uur, zei hij. Ik lach en vraag: “Zeker weten?”. Maar volgens hem kon dat niet mis want veel genodigden zouden nog ver moeten reizen om terug thuis te komen.

Nou mij kun je niet meer overtuigen van de Marokkaanse klok. Het is net of dat de klok hier altijd achter loopt of dat er niemand klok kan kijken ! Dus op zondag bedenk ik me dat zelfs een ezel zich niet tweemaal aan dezelfde steen stoot dus ik besluit een uurtje later te gaan. Oeps ! Als ik binnenstap zijn ze al begonnen. Pas ik me een keer aan en krijg ik dit. Maar niemand staat er raar van te kijken; geen punt, bhal bhal en zo is het ! Ik besluit om maar achterin te gaan zitten want ik wil niet storen en opvallen maar nee, de voorzitter komt naar me toe en begeleid me naar voren. Als wethouder moet je stoel comfortabel zijn en een plaatje achterin is zeker niet goed genoeg. Weer een lesje geleerd !

Na weer een lange zit mocht ik samen met andere vertegenwoordigers prijzen uitreiken aan de deelnemende dichters. Tussendoor werden nog veel gedichten voorgelezen afgewisseld met een muziekje, een praatje...... en het ging eindeloos door. Andere genodigde vertegenwoordigers wilden ook graag naar huis maar telkens werd ons medegedeeld dat het nog slechts 10 minuten zou duren. Inmiddels weet ik het; 10 minuten duren in Marokko een uur. Het is dus gewoon een kwestie van de tijd anders interpreteren; bhal bhal en zo is het !

Groetjes uit Marokko van Khadija